Een ode aan Nan Phearum

Deze korte blog zal gaan over een van mijn favoriete collega’s binnen het bedrijf: Nan Phearum. Geboren in Kampong Chnang province leefde hij zijn eerste 18 jaren onder de vleugels van zijn ouders en zusters. Joao en ik hebben mogen zien dat deze familie erg gelukkig is ondanks het feit dat ze in armoede leven. Rond zijn 20ste toog onze grote vriend naar Phnom Penh om te studeren. Hier vond hij een baan bij VTrust Appraisal, en zodoende heb ik hem leren kennen. Elke ochtend wordt hij wakker in een kamertje van 9 vierkante meter die hij deelt met een vriend genaamd Seila. Er is slechts ruimte voor een dubbel bed (zonder matras) en een stoel om wat kleren en boeken op te leggen. Dit alles weerhoudt hem er niet van elke dag weer vol nieuwe energie het kantoor binnen te stappen en zijn collega’s 8 uur lang te vermaken. Ik krijg het vermoeden dat hij ontzettend intelligent is, op het eerste gezicht merk je dat niet omdat het ontstellend slechte onderwijs de meeste mensen niet veel wijzer maakt. Zijn grappen zijn vaak heel scherp, wat duidt op meer intelligentie dan je op het eerste gezicht zou denken.

Tijdens lunch zaten Joao en ik om wat voor redden dan ook over ‘ butter’ te praten. Waarop Phearum na enkele minuten zegt: ‘Bart, why the women throws the butter?’. Ik bereid me al voor op een flauwe grap en zeg: ‘I have no idea Phearum’. Phearum: ‘She would like to see the butterfly’. Voor iemand wiens engels niet hoogstaand is vond ik dit een uiterts geslaagde grap. Gedurende de lunch praat hij meestal Khmer en de staf lacht zich een uur rot, erg jammer dat we niks van die grappen meekrijgen. Phearum is nu 24 en dat is in Cambodja een leeftijd waarop er zo langzamerhand best een keer getrouwd mag worden. Als mensen vragen wanneer het voor hem zover is zegt hij: ‘Deze maand gaat het gebeuren’. De reactie is steevast: ‘Oh welke dag?’. Waarop Phearum zegt: ‘De 32ste, je bent van harte uitgenodigd’.

Op skype vertelt Phearum ons elke dag wanneer het lunchtijd is. Hij plaatst wat emoticons van dansende poppetjes. Als ze stoppen met dansen weet de rest van de staf dat we kunnen lunchen. Op een dag bleven de poppetjes dansen en zei ik tegen Phearum: ‘je kan nu geen lunch eten want de poppetjes dansen nog.’ Phearum: ‘Daarom eet ik geen lunch maar eet ik rijst.’

Phearum is wat dikker dan de gemiddelde Cambodjaan. Zijn ronde kop maakt alleen zijn verschijning al geweldig. Maargoed, afgelopen weekend waren we een weekend in Sihanoukville (een kustplaats) met de staf. Phearum begon moeilijk te lopen en had zijn handen op z’n buik. Ik zeg: ‘Phearum is alles oke?’. Met een moeilijk gezicht zegt hij: ‘Nee, kan je me naar een ziekenhuis brengen?’. Ik zeg: ‘Waar heb je last van?’. Phearum: ‘Ik voel dat ik moet bevallen van mijn baby, m’n vader weet dat ik zwanger ben maar m’n moeder heb ik niks verteld, want zij gaat zich ongerust voelen over hoe de baby eruit moet.’

Sommige mensen zien hier waarschijnlijk de lol niet van in maar dit soort totale waanzin en flauwe grappen sluiten precies aan bij mijn vorm van humor.

Tegenstrijdig aan zijn clowneske gedrag is zijn respect voor iedereen die een hogere functie heeft. Zijn gedrag veranderd onmiddellijk wanneer zijn vader, baas of verhuurder in de buurt is. Hij verteld ons dan ernstig deze mensen formeel te begroeten omdat zij een hogere functie hebben. Ze proosten hier 10x per rondje en toen ik besloot een keer de helft van de groep over te slaan (waaronder de baas) gebaarde Phearum meteen dat ik snel moest proosten met de baas.

Dit was mijn ode aan Phearum. De jongen die laat zien hoe simple ‘blij zijn’ kan zijn en elke dag tot een plezier maakt.