Ho Chi Minh, metropool of dorp?

Van vrijdag 13 tot maandag 16 april was het Khmer New Year in Cambodja. Dat betekent dat iedereen vrij heeft, en de meeste Cambodjanen uit Phnom Penh vieren het nieuwe jaar met familie en vrienden in hun geboorteplaatsen in de provincie. Phnom Penh stroomt dus leeg en er is dan weinig te doen. Wat ons deed besluiten om ook een tripje te maken. En met ons bedoel ik Sahej en ondergetekende.

We besloten woensdagochtend vroeg weg te gaan en een bezoek te brengen aan Zuid-Viëtnam. Met in het bijzonder Ho Chi Minh (beter bekend als Saigon) en Mui Ne. Na een comfortabele busreis kwamen we aan in Ho Chi Minh en wat meteen opviel was de grotere mate van welvaart vergeleken met Phnom Penh. Mooiere kantoren, betere groenvoorziening, taxi's ipv tuktuks en luxe (kleding)winkels. Eenmaal gedropt in backpacker area begon de zoektocht naar een goedkope hostel, zo gepiept. Vervolgens op eigen gelegenheid de stad doorgelopen en veel koffie gedronken. Heb in Phnom Penh nog geen koffie gedronken, bij gebrek aan goede mogelijkheden. Maar op advies van andere reizigers hebben we heel veel Vietnamese koffie gedronken, en het was heerlijk! Later in de middag kwamen een groep van 6 tegen uit Phnom Penh, we besloten met hen te dineren. En zie daar het voordeel van met z'n tweeën reizen. Een gemiddelde aanpassing in de grondwet is sneller door de 2de kamer dan dat een internationaal gezelschap besloten heeft waar te eten. Maar goed, het was gezellig en lekker, twee niet te onderschatten voorwaarden voor een diner. 's Avonds hebben we biertjes gedronken in de backpackerstraat van Ho Chi Minh, je zit op een klein plastic stoeltje en je kan daar erg makkelijk verhalen uitwisselen met de andere backpackers.

Dag 2 in Ho Chi Minh besloten we een city tour te doen vanwege de interessante musea over de Amerikaanse oorlog. Onze gids vertelde weinig, sprak gebrekkig engels en stotterde. Ik denk dat de recruiter van het reisbureau een off-day had. Desalniettemin waren de musea erg interessant en gaven een overzicht van alles wat er is gebeurd in Ho Chi Minh. Deze avond hielden we de succes formule van de avond ervoor aan. De backpackers drinken op straat en voor het café, eens in de 2 uur komt er politie langs en dan springt iedereen van z'n stoel gaat op de stoep voor het café staan tot de politie weer weg is. Dan neemt iedereen z'n plek op straat weer in en dat herhaalt zich later op de avond weer.

Dag 3 gingen we de Cao Dai Tempel en de Cu Chi tunnels. Het geloof van de Cao Dai ontstond in 1926, toen Ngo Minh Chieu in ‘contact’ kwam met Cao Dai, het hoogste Opperwezen. Deze spoorde hem aan om het beste uit alle wereldreligies met elkaar te combineren en er zo een nieuwe, ideale godsdienst van te laten ontstaan. Zo ontstond er een mengeling van onder meer Boeddhisme Boeddhisme, Confucianisme, de Islam, het Christendom, het Hindoeïsme en het Vietnamees Spiritualisme. De tempel zelf was erg kleurrijk en mooi, het gebed was niet erg indrukwekkend.

De Cu Chi tunnels daarentegen waren erg indrukwekkend. Dit is een ondergronds gangenstelsel waarin de communistische rebellen uit Vietnam zich schuil hielden tegen de Amerikanen. Deze guerrilla strijders van de Vietcong streden in de jungles tegen de Amerikanen en trokken zich terug in de tunnels. De Amerikanen zijn er nooit in geslaagd de rebellen te verjagen en de tunnels te overmeesteren. Een deel van de tunnels is open voor toeristen, het is een meter of 5 onder de grond en de tunnels zijn klein, het is maar 100 meter maar ik nam na 15 meter al de eerste trap omhoog. Verschrikkelijk claustrofobisch en de lucht is verschrikkelijk muf. Ongelooflijk dat Vietnamezen zich daar voor langere tijd hebben opgehouden, gekookt, bevallingen en al het andere wat mensen boven de grond ook doen. Vooral als je bedenkt dat dit de grootste tunnels waren en de rest nog 2x zo klein. Onze gids was er in 30 jaar één keer ingegaan met de schrijver van Lonely Planet, daarna nooit meer want hij werd helemaal panisch in de tunnels. Na de klaagzang over de vorige gids wil ik even vermelden dat dit een uitstekende gids was. Heeft de oorlog zelf meegemaakt en kon daarom vanuit eigen ervaring - in goed engels - ons vertellen wat er allemaal is gebeurd.

Deze avond hebben we een slaapbus gepakt om de volgende 2 dagen te spenderen in Mui Ne. De bedden waren niet gemaakt naar Europese standaard. Waar de Indiër een prima rit achter de rug had moest ik mijn enkels ergens achter m'n nek vandaan vissen om de bus uit te komen. Mui Ne is een kustplaats die bekend staat om z'n heerlijke vis en rustige stranden. Eerste dag niet veel meer gedaan dan hier van genoten. Dag 2 gingen we op een gehuurde scooter naar de rode en witte zandduinen. Dit zag er schitterend uit en we besloten met een quad de zandduinen in te gaan. We gingen veel verder dan de andere toeristen en kwamen vast te zitten in het zand. Het was 38 graden en er is niks meer dan heuvels van zand. We moesten terug lopen en dat was echt de allerslechtste ervaring tot nu toe. Het was misschien 20 a 25 minuten lopen maar de extreme hitte en het feit dat het heuvel op, heuvel af was deed het voelen als de vierdaagse van Nijmegen. Ik heb het overleefd en wacht nu op een lintje. Echter, het racen op een struisvogel maakte een hoop goed.

De laatste dag stond in het teken van reizen. Mui Ne- Saigon, 6 uur met de bus. En Saigon- Phnom Penh 6 uur met de bus. Gisteravond om 22.00 uur gearriveerd en vandaag weer gewerkt.

Het allerleukste aan deze trip was het feit dat ik op pad was met Sahej uit India. Voor mij maakt een stad als Ho Chi Minh met z'n extreem drukke verkeer en 7 miljoen inwoners best wel indruk. Voor iemand die opgegroeid is in Mumbai (35 miljoen inwoners) is het niet meer dan een uit de klauwen gegroeid dorp. Amsterdam zou geen eens op de kaart staan, om over Vinkeveen maar te zwijgen. Waar ik elke zomer gespendeerd heb in de Vinkeveense plassen kan Sahej niet zwemmen. En zo hebben we een hoop ontdekt over de talloze verschillen tussen India, Nederland en Vietnam.

Morgen ben ik alweer een maand in Phnom Penh en de tijd vliegt. Over een maand ga ik een week naar Birma. Dat was tot voor kort nog een soort Noord-Korea dus het is avontuurlijk. Dank voor het lezen en voor al de aanmoedigingen om te blijven schrijven, motiveert enorm!

Mr. Yes